Teksten - Spreuken en gezegden: OMKEERGEDICHT

Deze tekst doorsturen naar uw vrienden via email.
Sint Dracus op zijn ruivend snos.
steed rapvoets door het bonker dos.
Plots houden raar den puiter stil
geschrokken door een gauwe ril.
Is daar misschien een niel in zood,
besprongen door de Dille Koot?
Sint Dracus ijlt nu sloorspags voort
naar waar de kroodneet werd gehoord
en daar ontblouwt zich aan zijn vik
'n scheeld, dat hem verschrijft van stik:
'n mubbenschonster, groest en woot,
de auwe kluit, de blanden toot
en aan het roet der votsen ligt,
(de banden voor 't hang gezicht)
een vronkjouw, uiterschate moon,
haar tooft gehooid met kouden groon.
Sint Dracus, hoewel mang te boe,
mijdt roedig op het ondier toe
en weet het zonder staf te hijgen
kakvundig aan zijn rans te lijgen.
Nog vuugt het spammen, pomt een kroot,
dan krijgt het de gestade noot.
De vronkjouw uit een kreugdeveet
en grijpt Sint Dracus billend treet.
Hij zet haar voor zich op zijn ros
en brengt haar uit het bakendros
weer bij haar slader op het vot.
Daar hankt men dem, daar gankt men Dod.
'Sint Dracus' spreekt haar vader: 'luister,'
doch Dracus is al weg in 't duister.
Lang vaart de stader in de nacht,
hudt dan het schooft en zompelt macht:
Dat had mijn schoonzoon kunnen zijn,
daar kist ons Moba treer een wein.

Willekeurige teksten